Rozdział 7

  - O cholera!- krzyknął Dylan i spojrzał w boczne lusterko. Momentalnie przyśpieszyłam, na liczniku  zamiast 100 km/h pojawiło się 160 km/h. Za nami jechał czarny Jeep, zdołałam zauważyć, że kieruje nim jeden z gości, którzy mnie przetrzymywali. Był to Nathaniel, a obok niego siedzi jakaś kobieta. Nagle otworzyła szybę i wyciągnęła broń. Mierzyła w nasz samochód. Moje ciało dostało zastrzyku adrenaliny.

- Liam podnieś tyłek i wyciągnij broń, bo inaczej za chwilę będzie po nas ! - desperacko krzyczał Dylan . - Oby tylko nie trafili w opony! - Liam podał Dylanowi i Stelli po pistolecie i pudełeczku naboi. Wszyscy trzej otworzyli okna i zaczęli strzelać do złoczyńców. Raz za razem rozbrzmiewały strzały, a ja modliłam się, abyśmy wyszli z tego cało. Pot zaczął spływać mi potwarzy z nerwów.

- Ej ! Gdzie mam teraz skręcić ? - Dylan z całej siły krzyczał, ale do mnie docierały tylko pojedyncze słowa.-Gdzie teraz!? - tym razem krzyknęłam najgłośniej jak tylko mogłam.

-Lewo! - Wydarła się Stella tak głośno, że chyba w drugim stanie było ją słychać. Skręciłam w ostatniej chwili i prawie zderzyłam się z samochodem jadącym z naprzeciwka.

-Doświadczony kierowca widzę. - Powiedział Li z uśmiechem przeładowując broń.

-Wjedź do miasta. Tam nie będą strzelać i będziemy mieli możliwość ich zgubić. - Przytaknęłam na  znak potwierdzenia słów. Jedyne o czym marzyłam w  tej chwili to cisza i samotność na przemyślenie tego wszystkiego. Niestety musiałam dalej brnąć w ten koszmar.

     Po chwili czarny jeep zniknął z zasięgu naszego wzroku ale po tym co przeszłam w ostatnim czasie wiem, że to za szybko aby świętować.

-Co dalej? - Spytałam przerywając ciszę.

-Jedziemy do wypożyczalni samochodów. Potrzebujemy czegoś w czym nie będziemy zwracać na siebie uwagi. Później musimy poszukać noclegu.

-Liam co z twoimi rodzicami? - Spytałam. Przecież oni mogli by nam pomóc.

-Moja mam nie żyje.

-A tato?

-Na niego nie ma co liczyć. - Odpowiedział surowo a ja zrozumiałam aluzję. Oznaczała koniec tematu.

  -Tam jest wypożyczalnia. Skręcaj.

-Ile masz lat? - I oczywiście śmiech. Przewróciłam oczami.

-Skąd to pytanie?

-Trzeba mieć dwadzieścia aby wypożyczać tu samochody.

-Albo nasze nazwisko. - Powiedziała pół szeptem Stella.

-Zaraz wracam. Liam pomożesz? - Gdy tylko wyszli Stella rozkleiła się całkowicie.

-Hej wszystko gra? - Podniosła głowę i patrzała na mnie z  załzawionymi oczami.

-Niech pomyślę. Chcą nas zabić, przed chwilą straciłam dom a i moi rodzice zostali zabici ale tak to wszystko świetnie.

-Przepraszam. - Wymamrotałam. - Myślałam, że już jest okay bo odkąd wyjechaliśmy nie płakałaś i nawet rozmawiałaś.

-Nigdy nie będzie okay, ale nie chcę płakać przy Dylanie żeby mnie pocieszał bo fatalnie mu to wychodzi. - "Nie tylko jemu". Pomyślałam. - Dobra. Koniec tematu. Już lepiej. - Uśmiechnęła się do mnie ale na jej twarzy widać było rozpacz. To strasznie przygnębiające zwłaszcza, że mi też chce się płakać. Po chwili zobaczyłam jak chłopaki wracają z kluczykami i wołają  nas gestem dłoni.

-Ej Stell. Musimy iść.

-Tylko ani słowa o mojej chwilowej stracie kontroli jasne? - Zabrzmiało  to jak groźba a tj osoby na pewno nie chciałbym zdenerwować.

-Ile można czekać? Jedziemy czy nie?

      Wsiedliśmy do srebrnego Opla. Zapach był bardzo słodki jak perfumy taniej firmy. Samochód nie był duży. Niczym nie wyróżniałby się z tłumu. Za kierownicą usiadł Dylan a obok niego Liam. Ja i Stella zajęłyśmy tylne siedzenia.

-To gdzie jedziemy? - Spytałam.

-Jest już późno, musimy się gdzieś przespać więc kierunek hotel.

       Kiedy wyjeżdżaliśmy zegar wskazywał 21.30. Byłam tak zmęczona, że z łatwością zasnęłabym w samochodzie ale starałam się za wszelką cenę tego nie robić. Na drodze był duży ruch. Samochody przejeżdżające obok nas usypiały mnie jeszcze bardziej. Wokół autostrady były tylko światła i w oddali było widać wysokie budynki Londynu. W samochodzie było całkiem cicho ponieważ wszyscy oprócz mnie i Dylana zasnęli.

-Lex, będziemy jechać jeszcze dobre dwie godziny. Powinnaś się przespać.

-Ty w sumie też ale prowadzisz więc dotrzymam ci towarzystwa. - Uśmiechnął się.

-Dobra. Możemy się poznać. Mamy dwie godziny rozmowy. - mimo, że było dość ciemno w samochodzie, tylko czasem wpadały do niego światła lamp obok, których przejeżdżaliśmy mogłam dostrzec smutek i zmęczenie malujące się na jego twarzy. Ten dzień nie znajdzie się na liście najlepszych, przeżyłam w nim więcej zmartwień i pościgów i w ogóle tego wszystkiego niż kiedykolwiek wcześniej w moim życiu. - Może gra w pytania?

-W co?

-To polega tym, że ja zadaję ci pytania a ty odpowiadasz a ty mi i ja odpowiadam.

-Dobra zaczynasz.

-Masz rodzeństwo.

-Długo się zastanawiałeś nad tym pytanie? - Zapytałam sarkastycznie. Zaśmialiśmy się oboje. - Tak. Mam brata. Jedna z niewielu osób na których mi zależy.

-A na kim ci zależy?

-Teraz ja. Hmm... Od kiedy się znacie z Liamem ?- spytałam zaspanym głosem. Naprawdę byłam bardzo ciekawa ile się znają no bo w końcu, dla byle kogo nie kradnie się samochodu rodziców i nie naraża życia, coś musiało w tym być. Moje zniknięcie jest nadal owiane tajemnicą, jedyne co wiem to to, że najprawdopodobniej zostałam porwana przez nie wyjaśnione sprawy z przeszłości mojego ojca.

-Znamy się całe życie. Zawsze mieszaliśmy blisko siebie, nasi rodzice się przyjaźniły zanim byli małżeństwem. Od zawsze się lubiliśmy.

-Dlaczego przeniósł się do Stanów?

-A teraz nie moja kolej? - Popatrzałam błagalnym wzrokiem w lusterko a on przewrócił oczami. - Z powodu ojca. -  I znowu tajemnicy ojciec Liama. On ma ze wszystkim coś wspólnego ale kto wie kim on jest. - Dobra moje pytanie brzmi co tak na prawdę łączy cię z Liamem? - Nienawidzę takich głupich pytań.

-Nic. - Krótko zwięźle i na temat ale mojego rozmówcy jak widać nie zadowala taka krótka odpowiedź. - Prawie go nie zna i nic o nim nie wiem. O nie jest jedna rzecz. Li lubi porywać niewinne siedemnastoletnie dziewczyny. Przetrzymywać gdzieś w Anglii a potem jak bohater ratować prawie przy tym nie ginąć.

-Wiesz, że on nie miał innego wyjścia.

-A ty skąd wiesz? - I nagle sobie uświadomiłam, że takie same sowa powiedział mi Liam. Czyli oni wszyscy są w to wplątani?

-Lexie to nie jest najlepsze miejsce na takie rozmowy. - Czyli wszystko jasne. Wszyscy coś ukrywają. Nienawidzę tych ludzi.

-To jest jak najbardziej odpowiednie miejsce. Mów. - Dylan westchnął głęboko jakby ważył  każde słowo jakie chce wypowiedzieć.

-Ja naprawdę nie mogę nic powiedzieć. Lex, przepraszam - weszłam mu w słowo.

-Zamknij się. - Matko. Już myślałam, że koniec jakiś durnych tajemnic i, że jak dojedziemy do hotelu Liam NAM wszystko wyjaśni, ale jak widzę oni wszystko wiedzą. Nienawidzę mojego życia i Richa. To wszystko przez niego. Rujnuje wszystko nieważne jak wydaje się poukładane on potrafiłby zepsuć całą galaktykę.

-Kiedyś zrozumiesz. - Ostatnie słowo jakie padło z jego ust zanim wyłączyłam się całkowicie. Jedyne o czym myślałam to to jak uciec i wrócić do domu. Jak mogę im ufać? Muszę uciec, ale jak? W końcu postanowiłam dać za wygraną i odpłynąć w sen.

        W śnie widziałam kobiet, która usypia swoje dziecko do snu i coś cicho do niego mówi.

-Kochanie pamiętaj. Chodź by nie wiem co zawszę będę cię kochać.

Nagle do kobiety podchodzi chłopczyk. Wygląda jak mały Edward. Przytula się do niej i płacze. Czy to dziecko na rękach to ja? A jeżeli tak to kim jest ta kobieta?