Rozdział 8

  Nagle z głębokiego snu wyrwał mnie czyjś głos to był Dylan. Tak naprawdę wcale nie chciałam wracać do smętnej rzeczywistości. Kiedy odpływałam w sen mogłam zanurzyć się w swoim własnym świecie, byłam tam daleko od wszelkich kłamstw i oszustw, bólu i cierpienia, niestety minusem tego było to że tak szybko się kończył.

- Hej Lex! Obudź się! Dotarliśmy już do hotelu.- rozejrzałam się po samochodzie, dalej było ciemno a lampa stojąca obok naszego pojazdu rzucała ciemne cienie do wnętrza. Spojrzałam na mały ekranik w samochodzie, właśnie dochodziła 1:00. Otworzyłam drzwi i zaczęłam powolnymi ruchami wychodzić z samochodu. Dylan wyciągał jakąś torbę z bagażnika obok niego stała Stella i Liam. Spojrzałam na nich oboje wydawali się bardzo zmęczeni tak jakby nie spali od kilku dni. Ruszyłam w ich kierunku, Stella spostrzegła mnie.

- Cześć jak się spało ? - zapytała mnie zaspanym głosem. Nie zdążyłam odpowiedzieć kiedy Li zerkną na mnie słabo się uśmiechając :

- Dobra musimy teraz zarezerwować pokój w hotelu i trochę odpocząć..- ziewnął zasłaniając buzie ręką.

- Chodźmy - wszyscy ruszyliśmy w stronę wielkiego wieżowca, który wyglądał on na taki w którym mogłaby zatrzymać się przeciętna amerykańska rodzina. Obok wejścia stał odźwierny, Był on ubrany w czarny bardzo elegancki garnitur i lśniące lakierki. Przeszliśmy po czerwonym dywanie, który po bokach okalały donice z białymi kwiatami. Drzwi hotelu były szklane ze złotym obramowaniem i klamką. Nad nimi znajdował się napis ,,Witamy w The Ritz Hotel London" . Odźwierny otworzył nam drzwi i machnął ręką w geście abyśmy weszli do środka. Hol hotelu urządzony był w wiktoriańskim stylu. Dylan wyciągną czarny portfel z kieszeni i zaczął coś w nim szukać, wyciągnął kartę i podszedł do recepcji. Siedziała tam młoda kobieta która wyglądała jakby chciała już dawno wrócić do domu. Miała zmęczoną twarz tak samo jak my. Właśnie przypomniało mi się to co miałam zrobić, mianowicie uciec. Musiałam tylko wymyśleć jakiś plan, byle szybko. Czekaliśmy na Dylana, ale nikt nie odezwał się słowem, wydawało się że każdy jest myślami gdzie indziej Stella pewnie myślała o domu i jej rodzicach naprawdę jej współczułam, mimo, że tak bardzo nie nawiedziłam ich oraz kłamstw którymi mnie karmią. Chłopka podszedł do nas niosąc w ręku klucz od naszego pokoju.

- Wszystko poszło jak po maśle, teraz możemy iść się przespać jutro potem będziemy myśleć co dalej robić- ruszył w kierunku windy a my za nim. Szliśmy jak jakieś zombie strasznie wolno krok za korkiem.

        Nasz pokój znajdował się na ostatnim piętrze. Mimo tego, że była noc, Londyn był oświetlony i z tej wysokości wyglądał przepięknie. Nasz apartament był wielkości mojego salonu i pokoju razem wziętych. Ściany były w kolorze beżowym. Na wprost od drzwi znajdowała się przepiękna, przestronna łazienka. Półki były wypełnione po brzegi różnymi olejkami. Po prawo były drzwi do sypialni. Były dwie. Ciekawe jak będziemy spali.

-W  sypialni są po dwa łóżka. - Powiedział Li jakby czytał w moich myślach. Mam nadzieję, że dostanę pokój ze Stellą. Chociaż jaką to ma różnicę. Miom priorytetem na dziś jest uciec jak najdalej od tych popaprańców.

-Dobra to kto pierwszy do łazienki? - Pierwsza poszła Stella. Świetnie, zostałam sama z najdziwniejszymi osobami jakich kiedykolwiek spotkałam.

-To macie jakiś plan jak wrócić do domu?

-Myślimy na bieżąco. - Powiedział Dylan uśmiechając się pod nosem. Czemu kiedy wydają się już najgorszymi ludźmi na świecie stają się jedynymi, z którymi chcesz przebywać i rozmawiać? Po tych słowach zapadła cisza. Chłopcy poszli rozpakowywać nasze jakże wielkie bagaże. Nie rozumiem po co przecież zostajemy, poprawka oni zostają tu tylko na jedną noc przynajmniej tak mówili ale jak mogę im wierzyć?

-Stella będzie w tej łazience bardzo, bardzo długo więc możemy się trochę poznać czy coś. - O świetnie. Kolejna cudowna gra mająca na celu dać mi jeszcze więcej pytań lub całkowicie wprowadzić mnie w szaleństwo. Ku mojemu zaskoczeniu rozmowa się kleiła, nawet bardzo. O ile to prawda co mówili to jesteśmy bardzo podobni. Dylan w stosunku do Stel przypomina mi bardzo Eda. Kłócą się prawie cały czas ale on dla niej oddał by wszystko i z wzajemnością.

-Kto następny? - Zawołała z łazienki Stella. Z tym bardzo, bardzo długo nie przesadzał. Nagle nabierałam coraz więcej wątpliwości co do mojej ucieczki. A jeśli oni wcale nie kłamią tylko są tajemniczy i naprawdę chcą mi pomóc. Oczywiście moja kochana podświadomość do razu mówi "Uciekaj jak najdalej! Oni tylko udają i nie są w niebezpieczeństwie tylko ty!"  Nienawidzę tego uczucia kiedy nie potrafię się zgodzić sama ze sobą.

-Dobra, teraz idę ja. - Szybkim krokiem ruszyłam ku uchylonym drzwiom a Stell gestem "droga wolna" wskazała drzwi do łazienki.

      W pomieszczeniu było strasznie gorąco od pary wodnej. Wszędzie unosił się zapach przeróżnych olejków. Podeszłam do umywalki i zaczęłam myć zęby. Pasta była bardzo miętowa i szczypała mnie w podniebienie. Potem wzięłam szybki ale bardzo kojący prysznic. Czułam się wspaniale kiedy gorąca woda spływała po moim ciele. Na krześle leżała koszulka i spodenki co, jak się domyślam, ma służyć za piżamę. Ubrałam się szybko i zaczęłam suszyć włosy.

-To się nie uda. - Usłyszałam głos Liama dobiegający za drzwi. - Nie powiem jej tego.

-W końcu się dowie. - To była Stlla. Czyli oczywiście chodzi o mnie. Robi się coraz dziwniej. Teraz już wiem, że muszę coś zrobić. Nie mogę im ufać ani trochę. Po chwili ich głosy ucichły i słyszałam tylko pojedyncze sylaby, które nie składały się w całość. I co ja mam teraz zrobić? Nawet nie mm gdzie pójść. Nie znam Londynu. Byłam tu raz czy dwa ale tylko na wakacje i było to już dawno. Straciłam rachubę czasu ale na pewno siedziałam tu jakieś trzydzieści minut. To nic w porównaniu do rekordu mojej poprzedniczki ale mogą zacząć coś podejrzewać.

-Patrz Dylan. Nareszcie dostaniemy się do łazienki. - Powiedział Li z uśmiechem a ja odpowiedziałam mu tym samy ale mój był nieszczery. Dobra czas ułożyć w końcu ten cholerny plan.

A więc poczekam, aż pójdą spać, a potem zabiorę to co mi będzie potrzebne i stąd wyjdę, musze przy tym pamiętać, aby nie robić zbyt dużego hałasu. Usiadłam na kanapie w "salonie", Stella już dawno leżała w łóżku przewracając się z jednego boku na drugi. Dylan poszedł wziąć prysznic, a Liam szperał w lodówce w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Gapiłam się w sufit i rozmyślałam, o tym ile procent jest szansy aby mój plan się powiódł.  Przypomniałam sobie o moim śnie, był strasznie dziwny, bo nigdy tak naprawdę nie widziałam tej kobiety...może to moja wyobraźnia płata mi figle? Oby się nie okazało że to się zdarzyło naprawdę w mojej przeszłości, oby...

- Lexie, chcesz coś zjeść? - głos Li wyrwał mnie z zamyślenia.

- Nie dzięki, naprawdę nie jestem głodna...- tak bardzo byłam śpiąca, a ta kanapa aż wyciągała do mnie swoje miękkie i przytulne ramiona, ku śnie. Ocknij się!" upomniałam siebie. Przecież nie mogę zasnąć, bo wtedy z mojego planu będą nici.

-Przepraszam za wszystko - Liam z miską płatków kukurydzianych usiadł na przeciwko mnie na fotelu.

- A, weź.. nie teraz- doprawdy nie miałam wcale ochoty na jakiekolwiek rozmowy o tym wszystkim, zwłaszcza z Liamem głównym powodem tych wszystkich okropności które spotkały mnie w najbliższym czasie.

- Ja..

-Proszę ciebie! Jeśli masz dalej opowiadać mi jakieś bajeczki i nie mówić prawdy to lepiej nic nie mów!- weszłam mu w słowo, miałam tego dość. Wyszłam szybkim krokiem do pokoju gdzie spała Stella. Muszę wytrzymać  jeszcze trochę a w tedy ucieknę i wyruszę do domu, z dala od nich. Położyłam się i leżałam tak chyba przez godzinę, gdy Dylan przyszedł do nas i powiedział zaspanym głosem:

- Dobranoc dziewczyny- nic nie odpowiedziałam, drzwi się zamknęły. Dobra teraz muszę poczekać co najmniej 30 minut i będę mogła zacząć działać. Na zegarku była 3:30 czas ruszać. Wstałam z łóżka jak dobrze że nie skrzypiało. Na podłodze leżał jakiś plecak wzięłam go i zajrzałam do środka. Było tam kilka środków higienicznych i dwie koszulki oraz bielizna. Świetnie to się przyda. Zarzuciłam go na ramię. Podeszłam do drzwi i zaczęłam je powoli otwierać. Wygląda na to że już śpią. Kurde przydałaby się jeszcze jakaś kasa, no bo czymś muszę zapłacić za samolot do ameryki. Koło stołu w kuchni leżała ta sama torba, w której Dylan miał portfel. Muszę go wziąć. Szybkim korkiem podeszłam do niej i zaczęłam otwierać zamek. Nie musiałam długo szukać portfela był na wierzchu, otworzyłam go i znalazłam 1000 funtów. Podeszłam jeszcze do lodówki aby wziąć coś do jedzenia, niestety ta gwałtownie zabrzęczała. Wystraszyłam się na szczęście nikt się nie obudził. Okej teraz czas na drugą część mojego planu. Wyszłam z naszego pokoju. W korytarzu paliły się światła pobiegłam w kierunku windy i ta otworzyła się i weszłam do środka,   nacisnęłam guzik z napisem recepcja i winda ruszyła na dół. To jednak nie było takie trudne, myślałam, że ktoś będzie nas pilnował, Liam bać Dylan a tu masz jakie szczęście. Wyszłam z windy, w recepcji była ta sama kobieta, która obsługiwała Dylana, popijała kawę i jeszcze bardziej zmęczonym wzrokiem patrzała przed siebie. Odźwierny otworzył mi drzwi i wyszłam. Byłam strasznie zmęczona lecz Londyńskie rześkie powietrze pobudzało mnie na tyle aby nie zasnąć. Na ulicach było bardzo cicho. Na szczęście na postoju dla taxówek stał jeden samochód. Ruszyłam na przód kiedy nagle usłyszałam pisk opon. Nawet z daleka i w ciemności rozpoznałam ten samochód. Należał do tych gości, którzy mnie przetrzymywali. Serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Zerwałam się biegiem i w tej samej chwili ktoś złapał mnie za rękę. Odruchowo kopnęłam z całej siły w tyła ale nikogo nie trafiłam.

-Nie bądź głupia Lex. Musimy się stąd wynosić. Samochód stoi z tyłu. Będziesz biec czy mam cię tam zaciągnąć siłą? - Powiedział Liam strasznie zdenerwowany.

-W co ty grasz? - Uniósł brwi. - Zostaw mnie.

-Czyli wybierasz zaciągnięcie. - Wyrwałam moją rękę z jego uścisku i w tej samej chwili samochód się zatrzymał i wyszedł z niego Edward. Nie wierzyłam własnym oczom. 

-Lex! - Krzyknął. Niby Ed ale nie jak on. Jego głos drżał a ręce się trzęsły. - Musisz jechać z nami! Słyszysz?!

-I o jest twój brat? - Wymamrotał półszeptem Liam. - Tak cię kocha, ze skazuje na pewną śmierć? - Zmierzyłam go wzrokiem. 

-Lex! Zaufaj im i uciekaj! - Krzyknął Edwar i w tej samej chwili został zastrzelony. Nogi się pode mną ugięły. Mój brat zginął żeby mi powiedzieć, że mam uciekać z ludźmi co do których nie mam za grosz zaufania. Moje życie legło w gruzach. On był jedyną osobą, z którą potrafiłam rozmawiać i co? I nagle go nie ma? Nagle wybuchłam płaczem nad którym nie panowałam. Coś we mnie pękło. To koniec. Liam coś krzyczał ale ja nie chciałam tego słyszeć. 

-Nic mu już nie pomoże. Nie umierał po to żebyś skończyła tak samo. Biegnij, proszę. - Teraz to do mnie dotarło. Li złapał mnie za rękę i zaczęliśmy biec. Wiem, że muszę im zaufać. Gdyby to było kłamstwo to Ed by żył. Nie mogę sobie wyobrazić, że już nigdy się z nim nie pokłócę,  że już nigdy nie usłyszę jego przemądrzałego głosu. To mnie dobija. Po chwili biegu zobaczyłam nasz samochód ale nagle światło zgasło. Straciłam czuci w nogach i runęłam na ziemię. 

-Lex! - to było ostatnie co usłyszałam. 

Kochamy was. Niki & Cat.